انتقاد بازنشستگان به زمان ارسال لایحه همسان سازی و تنظیم بودجه آن/ چرا نوبخت از فرصت‌های گذشته استفاده نکرد؟
در بند (و) تبصره (۲) قانون بودجه سال ۱۴۰۰ به دولت اجازه داده شده که تا سقف ۱۵۰ هزار میلیارد تومان از محل ارائه حق الامتیاز، واگذاری سهام و حقوق مالکانه، واگذاری طرح‌های تملک دارایی‌های سرمایه‌ای و طرح‌های سرمایه‌گذاری متعلق به دولت و شرکت‌های دولتی و همچنین واگذاری اموال و دارایی‌های غیرمنقول مازاد در چند ردیف منابعی را اختصاص دهد؛ ردیف‌هایی مانند صندوق‌های بازنشستگی، مطالبات سازمان تامین اجتماعی از دولت، بیمه تکمیلی ایثارگران و خانواده‌های شهدا، مشمولان قانون معافیت از حق بیمه کارگاه‌های کوچک، زنان معسر، قانون حمایت از حقوق معلولان و…. بر همین اساس، لایحه‌ای برای دائمی شدن همسان‌سازی حقوق بازنشستگان تهیه شد که به تازگی پس از چند ماه کش و قوس به مجلس ارسال شد. باوجود اینکه محمدباقر نوبخت رئیس سازمان برنامه و بودجه اعلام کرد که دولت تنها زمانی لایحه ارائه می‌کند که بار مالی آن موجود باشد اما گروهی از نمایندگان مجلس به استناد بند (و) استدلال می‌کنند که این لایحه بدون توجه به ردیف‌های متعددی که برای حمایت از گروه‌های مختلف اجتماعی تعریف شده، تنظیم شده است؛ در حالی که اساسا امکان حمایت از تمام این گروه ها با این بودجه محدود وجود ندارد. فعالان بازنشستگان می‌گویند از ابتدا هم دولت نیاز به ارائه لایحه در این مورد خاص نداشت و سازمان برنامه و بودجه صرفا باید ردیف‌های بودجه مستقل و نه درهم را تعریف می‌کرد؛ چراکه این عمل موجب شده که هر یک از این گروه‌های یادشده در بند (و) تلاش کنند که سریعتر به بودجه مدنظر خود دست یابند؛ از جمله اعضای هیات علمی دانشگاه‌های وزارت علوم که در تلاش برای اجرای همسان‌سازی حقوق خود با اعضای هیات علمی وزارت بهداشت هستند. به گفته بازنشستگان این پرسش مطرح است که چرا نوبخت از فرصت‌های گذشته برای دائمی شدن همسان‌سازی استفاده نکرد و همان ۴ سال پیش یا ۸ سال پیش برای این کار اقدام نکرد. آنها این انتقاد را با نوبخت وارد می‌کنند: به گونه‌ای عمل کرده‌اید که مجلس جلوی تصویب این لایحه را تا پیش از روی کارآمدن دولت سیزدهم بگیرد.
